بسم رب الشهدا
ما همه بنده خداييم لباسمان هر چه باشد چه شخصي چه سبز چه مثل من بي رنگ بي رنگ....
کاش شمايي که لباست شخصي است لباست ملي باشد دلت به حال مردمت بسوزد..ميداني؟سوز دل ميداني؟از همان ها که موقعي که جواني را سر ميبرند در دلت حس ميکني فرقي نميکند لباسش چه رنگي است...بنده خداست...
لباس شخصي ات آنقدر کلفت شده است که سوز دل زيرش راه ندهند؟
همين شهيدان که تاج سر هر که نباشند تاج سر من هستند ... براي يه ذره از وجودشون جونمو ميدم... نديدم روي هم وطن هر کي که باشند گلوله اي انداخته باشند... حتي دل سنگي اي کرده باشند... نديدم موقع تميز کردن شبونه پوتين ها ،مال اوني که نماز خون تره رو بهتر تميز کرده باشن..من نديدم ،نشنيدم!تو چي؟!
لباس شخصي ات را در بياور و لباس انساني بپوش لباسي که همه ملت را دوست دارد ... همه را دوست دارد.. سر جوانان را به سپر ماشين به سنگ کنار خيابون نمي کوبد... بر تن برادرش نمي کوبد ... حتي اگر حق کامل باشد ، از حدود پيامبرش که پيامبر رحمت و مهربانيست خود را حق تر نميداند...پيامبري که همه را بخشيد... که گمراهي که خاکستر بر سرش ميريخت را سر نبريد ،ناسزا نگفت، از خود نراند ،با لقب ناپسند صدا نزد...
خداوند همه ما را در پناه رحمت لايزالش حفظ کند..حفظ کند از انسان نبودن آزاده نمردن...